Blues Evening (BE-Mine Blues) Black Cat-White Cat - Big Stuff - Ham 'n Eggs Koersel zaterdag 25 november 2017 reporter & photo credits: Vanessa info club: BE-Mine Blues © Rootsville 2017

Be-Mine blues festival is alweer een paar maanden geleden, maar de mannen van Be-Mine krijgen er geen genoeg van. In het parochiaal centrum van Koersel Kapelleke organiseren ze een volledig Belgische Blues Evening met 'Ham ’n Eggs',' Black Cat - White Cat' en 'Big Stuff'. Om de Limburgse gastvrijheid nog eens extra in de verf te zetten konden de aanwezige blues fans naast een avond vol muziek ook nog genieten van een lekkere winter barbecue en een halve liter wheissbier. Als dat geen goed begin is van deze gezellige avond.

Het past misschien niet direct op een barbecue, maar toch was het aan 'Ham 'n Eggs' om zichzelf aankondigen en de avond te openen. Met 5 staan ze op het podium, Danny - gitaar, Guilbert - bas en Willy - zang zijn geboren en getogen in Limburg, voor Fonny - gitaar en Eddy aan de drum moeten we naar Mol. Het is al van 1977 geleden dat Hamm'n Eggs zijn eerste optreden gaf op de toenmalige Peerse feesten, de voorloper van Blues Peer. Na enkele jaren werd het echter stil rond de groep. Maar zoals bij vele blues artiesten konden Danny en Willy zich niet los maken van hun liefde voor de blues en zijn ze na enkele ups en downs aan een nieuwe doorstart begonnen en hebben ze' Ham 'n Eggs' samen met de 3 andere muzikanten nieuw leven in geblazen.  Met Chicago blues covers trekken ze terug door het land, aan eigen nummers zijn ze nog niet toe, misschien een uitdaging voor de toekomst?

Slechts één kwartiertje 'Too Late' begonnen ze, volgens blues normen, mooi op tijd aan hun set. Je ziet dat deze mannen genieten van hun avond op het podium. 'Early In The Morning', 'Baby Please' ... de nummers rolden van het podium af. De harp van Jan Dalemans mocht de twee laatste nummers mee op het podium en met 'Missin' With The Kid' eindigde het verhaal van 'Ham 'n Eggs' deze avond. 

Jan mocht op het podium blijven want het is de beurt aan 'Black Cat White Cat', met Sven Sillen en Jan Dalemans. Deze twee jeugdvrienden begonnen zo'n 3 jaar geleden met het spelen van akoestische blues. Sinds een jaar treden ze op met een full band, maar speciaal voor deze avond doen ze het nog eens akoestisch en met zijn tweeën. Met een schattig 'rose' microfoon opbergtasje van ‘puff pups’ J wist Jan meteen het volk te charmeren en was het ijs gebroken. Hoewel Sven en Jan deze avond een thuismatch spelen mocht 'Strainger Here' de set openen.  Sevens’ gitaar en rauwe stem en het mooie harp werk van Jan, de ideale combinatie om een akoestische set neer te zetten. 'Crossroads' haalde het tempo wat omhoog om dan terug wat rustiger aan te doen met 'When You've Got a Good Friend', voor deze vrienden in hart en nieren een op het lijf geschreven nummer. 'The Sky Is Crying' bracht het gevoel van de natte herfstavond van buiten even naar binnen.

Sven en Jan genoten zichtbaar van Fleet Wood Mac's 'Need Your Love So Bad' en de fans genoten mee. 'Don't Start Me To Talking' deed de voetjes zelfs loskomen bij enkele fans, maar was jammer genoeg ook het laatste nummer van deze twee Cat’s akoestische set van covers met een eigen twist.

Het podium wordt vrijgemaakt voor de laatste groep. Top gitarist Stijn Bervoets brengt enkele vrienden uit Gent mee, Bert De Pauw - drum, Moreno - bas en Stefanie De Meulemeester - zang. Samen vormen ze deze avond Big Stuff en brengen ze blues covers als geen ander. Stefanie excuseerde zich voor een wat hese stem, maar dat was er zeker niet aan te horen, vanaf de eerste noot pakte ze de zaal meteen in met haar krachtige stem en met ‘Sweet Home Chicago’.  ‘Ain’t No Sunshine’ werd in een nieuw jasje gestoken en voor ‘Pride and Joy’ vervolledigde gastartiest Dominique Swerts van Madhouse het podium.

Met twee ervaren gitaristen op het podium kon deze avond niet meer stuk en dat werd meer dan duidelijk toen door een technisch defectje de micro van Stefanie uitviel. Stijn en Dominique maakten van de extra tijd gebruik om enkele vette gitaar rifs neer te zetten en niemand in het publiek die dit erg vond! Dat Dominique naast gitaar spelen ook nog een stukje kan zingen bewees hij met ‘Let’s Go Crazy’ en ‘Purple Haze’. Voor Muddy Water’s ‘Hoochie Coochie Man’ kwam Jan Dalemans met zijn harp bij op het podium staan en begon het podium aardig vol te geraken. Aan het eind van de set was er nog een verrassing. Ilham, Stijn’s vrouw, bracht samen met haar man het mooie ‘I won’t Cry’.

En zo kwam er een eind aan deze Belgische Blues Evening in het Parochiaal centrum Koersel Kapelleke en de mannen van Be-Mine Blues zagen dat het goed was!